Τα Γράμματα στη θλίψη αποτελούν την τρίτη ποιητική συλλογή του Τάσου Μιχαηλίδη και έρχονται πέντε χρόνια μετά από τις Ασυνταξίες λαβυρίνθων. Η συλλογή είναι μια σύνθεση ποιητικών επιστολών από διάφορους αποστολείς προς τη θλίψη, που εκτείνονται χρονικά από τις 10 Νοεμβρίου έως τις 22 Δεκεμβρίου. Η ένταση των επιστολογράφων κυμαίνεται από την απόγνωση μέχρι την υποκριτική εσωστρέφεια και τη συνειδητή υπερβολή. Η πρόσληψη του κεντρικού συναισθήματος επενδύεται βαθμιαία με μια χιουμοριστική διάσταση που φτάνει συχνά τα όρια του σαρκασμού ή και αυτοσαρκασμού.

Η κεντρική μορφή, στην οποία απευθύνονται τα γράμματα, ενδύεται θεατρικά τον ρόλο της στοργικής ή σκληρής μητέρας, της παθιασμένης ή ψυχρής ερωμένης, της αφοσιωμένης ή άπιστης συζύγου, της σοφής συμβούλου ή της ανήλεης αντιπάλου. Ο κάθε αποστολέας περιγράφει με τον δικό του τρόπο το δικαίωμα να επιλέξουμε ανάμεσα στην ουσιαστική επικοινωνία και στην εκούσια ή λανθάνουσα μόνωση. Άλλωστε, αν η 22α Δεκεμβρίου αποτελεί την παράταση της μεγάλης νύχτας ή την πρώτη αρχή της νίκης του φωτός στο βαθύ σκοτάδι μας, δεν είναι παρά θέμα στάσης όχι μόνο του δημιουργού αλλά πρωτίστως του αναγνώστη.

* * *
— 21 Νοεμβρίου —

Λίγα ψίχουλα θάρρους
στη δειλία της αφής μου.
Σ’ ακούμπησα με ίλιγγο θηρίου.
Στα δάχτυλά μου
η ορμή νηστικού.
Σ’ απόθεσαν οι παλάμες
σπασμένο βάζο
σε γύμνια πείνας.
Κοιτούσαμε κι οι δυο
τρομαγμένοι
πώς πλήγωσαν το κορμί μας
του έρωτα
σκάγια.

Ο Οθέλλος σου